Vakit zaman, gerideki taban sesin, teknik tabiriyle fon sesinin de yükselmesi, hatta ön sesi bastırması da kaçınılmaz oluverir. Bilhassa günümüzde, politik, toplumsal ve metafizik fırtınalar ortasında rotayı kaybetme mümkünlüğü daha da yüksektir…

Tayland sineması Yeni Dalga akımının en tanınmış ismi Apichatpong Weerasethakul, kendine mahsus o dingin ve durağan sinema lisanı gerisindeki düşsel/metafizik bakış açısıyla kontrol altına almaya çalıştığı fırtınaları dinginleştirmeye çalışırken taban dalgaların bulanıklığında kaybolup gitmiş.

Varoluşçu telaşlar içeren “Memoria”, upuzun sekanslar eşliğinde, ömrün manasını, geçmişin belleğini ve geleceğin distopik bilinmeyeni, yavaşça, neredeyse sessizce sorgulamak isteyen bir sinema.

Weerasethakul, ortada sırada başvurduğu ve ne yazık ki açık kapıları tekmelercesine sıradan monologlarıyla hiçbir yenilik içermeyen, vakit zaman da bilim kurgunun aşınmış simgesi uçan dairelerde bile medet uman bu denemenin sığlığında boğuluyor.

Şiirsel, düşsel ve felsefi boyutları iç içe geçmiş felsefi bir lisan arayışı, ne yazık ki boşa gitmiş.

Kâğıt üzerinde heyecan veren beklentilerin yaratacağı düş kırıklığı da birebir oranda ağır oluyor doğallıkla. Bu nedenle, klavyelerimizin taban sesi de tahminen gereğinden fazla gürültülü çıkıyor olabilir. Lakin, “Memoria”, imalcisi ve başrol oyuncusu Tilda Swinton olmasa, Weerasethakul 2010 yılında Altın Palmiye kazanmamış olsa, “Memoria” herhalde şenliğin yarışsız bir yan kısmında sunulurdu diye düşünmemek olanaksız.

İster istemez Asghar Farhadi’nin üç yıl evvel yaşadığı başarısızlık geliyor tekrar aklımıza.

Weerasethakul da yabancı bir ülkede, Kolombiya’da, dünyaca ünlü bir yıldız oyuncuyla yeni bir ilham, yeni bir soluk ararken boğulmaktan kurtulamamış…

Cumhuriyet