Potsdam Üniversitesi’nde konuk araştırmacı olarak çalışan Dr. Muzaffer Kaya, “Biz Türkiye’den buraya siyasi bir aksiyonun bedeli olarak geldik. Tahminen çok büyük bir aksiyon değildi lakin sonuçları ağır oldu. Türkiye’de beraat ettiğimiz halde işlerimize dönüp dönmeyeceğimiz bilinmeyen. Münasebetiyle bu bir geleceksizlik getiriyor bizlere” diye konuştu.
Almanya, AKP hükümetinin 15 Temmuz darbe teşebbüsü sonrasında ilan ettiği inanılmaz hal (OHAL) devrinde çıkarılan KHK’lerle misyonlarından ihraç edilen Barış İçin Akademisyenler’in, ülkeyi terk etmek zorunda kalmalarının akabinde en çok gittikleri ülkelerin başında.
Bu durumun altında ise Almanya’daki devlet dayanaklı vakıfların risk altında bulunan akademisyenlere öbür ülkelere oranla daha fazla burs imkanı sağlaması yatıyor. 200 civarı “Barış İçin Akademisyenler” bildirisi imzacısı akademisyenin ihraçların akabinde Almanya’ya geldiği varsayım ediliyor. Büyük bir kısmı ise Berlin’de. Burada yaşayan akademisyenlerin temel meseleleri ortasında hâlâ çözülemeyen pasaport sorunu ve Alman akademisinin güvencesizliği var.
Akademisyenler bir yandan Türkiye’de kalan meslektaşlarıyla dayanışmak için çok sayıda faaliyet yürütürken bir yandan da kendi tabirleriyle “bildikleri en iyi şeyi yapmaya” devam ediyorlar. Yani dersler vermeye… Bildiri imzacılarından akademisyen Muzaffer Kaya, 2016 yılında cezaevinden çıktı. Nişantaşı Üniversitesi Toplumsal Hizmetler Bölümü’nden ihracının akabinde Türkiye’de bir mühlet iş arayan Dr. Kaya, OHAL başlayınca bunun artık imkânsız hale geldiğini söylüyor. Bu süreçte bulduğu bir bursla Berlin’e gelen Kaya, şu anda da konuk araştırmacı olarak Potsdam Üniversitesi’nde çalışıyor.
Almanya’daki akademisyenlerin yaşadıkları zorlukları da anlatan Kaya şöyle devam ediyor: “Buraya gelenler periyodik burslarla geldiler. Bu bursların uzunluğu en iyi ihtimalle 2 yıl ve sonrası büsbütün bilinmeyen. Türkiye’de beraat ettiğimiz halde işlerimize dönüp dönmeyeceğimiz belgisiz. Buradaki akademi de son derece inançsız hatta Türkiye’den daha neoliberal kurallarda. Münasebetiyle bu bir geleceksizlik getiriyor bizlere. Buradaki arkadaşlarımızın kimilerinin bursu bitti. Türkiye’ye dönseler zati iş bulamayacaklar. Bu iktidar sürerken Barış İçin Akademisyenler’in Türkiye’de iş bulması pek mümkün görünmüyor.”
‘SONUÇLARI AĞIR OLDU’
Bu dayanışma faaliyetleri kapsamında bir dernek oluşturduklarını belirten Kaya, şu anda 100 civarında üyelerinin bulunduğunu belirterek dayanışma faaliyetlerini şöyle anlatıyor: “Biz Türkiye’den buraya sonuçta siyasi bir aksiyonun bedeli olarak geldik. Bu tahminen çok büyük bir hareket değildi fakat sonuçları ağır oldu. Münasebetiyle barış ve demokrasi isteğimizi, demokratik duruşumuzu burada da sürdürmeye çalışıyoruz. Buradaki Türkiyeli demokratik bölümlerle de bağ kurmaya çalışıyoruz.”
‘AİLEM TRAVMA GEÇİRDİ’
15 yıl çalıştığı Yıldız Teknik Üniversitesi’nden 2017’de ihraç edilen Kent Plancısı Tuba İnal Çekiç de Humboldt Üniversitesi’nde araştırmacı olarak misyon yapıyor.
Çekiç, “Türkiye’de kalmış olsaydım profesör olmuş olabilirdim lakin burada hala bir orta kademede çalışır durumdayım. Burada, bize bakış açısı problemli olabiliyor. Türkiye’den geldiyseniz hiçbir şey bilmiyormuşsunuz üzere davrananlar olabiliyor. Fakat Türkiye akademisi o denli bir yer değil” diyor.
Türkiye’ye ait fikirlerini sorduğumuzda ise şu karşılığı veriyor: “Türkiye’ye dönmekle ilgili şu basamakta bir planım yok, zira tek başıma yaşamıyorum, bir ailem var. 4.5 yıldır burada yaşıyoruz ve esasen onlar da bu süreçte bir travma geçirdi. Eşim işini, çocuğum okulunu bırakıp gelmek zorunda kaldı. Dönsek bile artık eski üniversitelerimizde çalışmamızın çok kolay olabileceğini sanmıyorum. Ortada kırgınlıklar, kızgınlıklar var. Bizim için dönmek o kadar kolay olmayacaktır.”
Cumhuriyet
