Bilhassa, 8-10 yaş altındaki çocuklar, soyut düşünme maharetlerinin tam olarak oluşmaması sebebiyle gerçekleşen sarsıntının nasıl olduğunu zihinlerinde manalandırmakta zorlanırlar ve bu kavram onlar için epey belgisiz kalır. Belgisiz olan durumlar ise çocukları ürkütür, telaşlarını arttır, kaygılı, inançsız ve kaygılı hissederler. Bu hisler beraberinde, kabus görme, tırnak yeme, alt ıslatma ve içe kapanma üzere hem ruhsal hem de fizikî belirtileri de beraberinde getirir.
Peki, Çocuklarımıza Yaşanılan Bu Afeti Nasıl Anlatabiliriz?
Öncelikle yaşanılan zelzele çocuklara mümkün olduğunca yalın ve gerçek bir lisanda anlatılmalıdır. Bu noktada, fazla ayrıntı vermek yahut bu mevzuyla ilgili hiç konuşmamak çocukların başında birçok soru işareti yaratabiliyor. Zelzelenin, yağmur, kar ve başka hava olayları üzere bir tabiat olayı olduğunu ve ayağımızı bastığımız yerlerin vakit zaman bu sebeple hareket edebileceği formunda bir transfer sağlanabilir.
İkinci en değerli adım ise;
Çocukların sarsıntı ile ilgili sorduğu soruların geçiştirilmemesi ve bahsin kapatılmamasıdır. Bu türlü bir yol izlendiğinde çocuk kendi hayal gücüyle bu sorulara karşılık aramaya başlar ve bu durum çocuğun daha fazla kaygılanmasına sebep olabilir.
‘Çocuklarımızla açık bağlantı olmazsa olmaz adımlardandır’
Çocuklarla açık bağlantı kurmak yararlıdır, fakat bu irtibatın ve transferlerin hudutlarına da dikkat edilmelidir. Çocuğumuzun yanında bu hususla ilgili ayrıntılı konuşmalardan, çocuğun daima zelzele ve enkaz imgelerine maruz kalmasından kaçınılmalıdır. Çocukların, olumsuz imajlara fazla maruz kalması, itimat hissini değerli ölçüde zedeleyebilir. Unutulmamalıdır ki bu süreçte çocuğun hissetmek ve duymak istediği en kıymetli his güvenlik hissiyatıdır.
Çoğu vakit çocuklar, etraflarında gerçekleşen durumları ebeveynlerin reaksiyonlarını gözlemleyerek algılarlar. Bu noktada, atılması gereken bir başka değerli adım ise ebeveynin kendi his durumunu düzenlemeye çalışmasıdır. Elbette, bu durum endişelerimizi ve hüzünlerimizi büsbütün saklamak gizlemek manasında değil tam zıddı çocuklarımızın hissettikleri bu belirsizlik ve endişenin birlikte söz edilebiliyor olması manasındadır.
Bir başka yandan, çocukların bu süreçte hissettiklerini sözel olarak tabir etmesi bazen mümkün olamayabilir. Bu türlü durumlarda, oyun oynamak, fotoğraf yapmak üzere çocuğun sevdiği aktiviteler, çocuğun kendisini söz etmesine imkan sağlayacaktır.
Son olarak, kaygının, endişenin ve belirsizliğin olduğu bu süreçte çocuğunun en temel muhtaçlığı sevdiği birine temas etmek ve yakın bağ halinde kalmaktadır. Hasebiyle, bu periyotta çocuklarınızla sık sık yakın temaslar kurarak sakinleştirmeyi ihmal etmeyin.
Ülkece yaşadığımız bu güç süreçte, vefat edenlerimizin yakınlarına baş sıhhati, yaralılarımıza da acil şifalar diliyorum. Umarım, bir daha bu türlü bir afeti yaşamayız.
Kaynak: (BYZHA) – Beyaz Haber Ajansı
