Gerçek bir trajediden doğan bir peri masalı…. “Diana bir çok açıdan çok hoş bir bayandı. Kraliyet ailesinden, aristokrasiden gelen, çok ayrıcalıklı ömür şartlarına sahip bu bayanın son derece olağan,sıradan olması beni daima düşündürmüştür. Ona baktıkça daima ne kadar gizemli olduğunu farkederim. Gizem ve manyetizma sinema için harika ögelerdir. 1997’de Diana öldüğünde ben 21 yaşındaydım. Annem çok üzüldü, onu çok seviyordu, ona hayrandı. Annem üzere onu yürekten seven milyonlarca insan vardı. Fevkalâde koşullarda yetişen, bizlerin gerçekliğinden uzak bu bayan nasıl olurda dünyadaki öteki beşerlerle empati kurabildi. Beşerler onun sıradanlığını, yalınlığını, etrafıyla kurduğu empatiyi sevdiler. Spencer’ı annem için çektim. Umarım sinemamı beğenir” diyor Pablo Larrain.
1991, İngiltere, Sandringham sarayı. Kraliçe Elizabeth (Stella Gonet) ve kraliyet ailesi Noel’i geçirmek için yola çıkarlar. Larrain açılış sekansını uçsuz bucaksız tarlaların bulunduğu yolda başlatır. Askeri araçlar peşpeşedirler. Yakın planda yolun üzerinde meyyit bir sülün görürüz. Araçlar sülünün yanından teker teker geçerler. Askeri bir operasyona gidiyor üzeredirler. Sarayın bahçesine giren askerler sandıkları mutfağa indirirler. Üniformalarını çıkarıp ahçı elbiselerini giydikten sonra onların mutfak takımı olduğunu anlarız. Devasa mutfakta “Alçak sesle konuşun, sizi duyabilirler” yazılı bir tabela vardır. Akabinde üstü açık arabası içinde yolunu bulmaya çalışan Diana’yı (Kristen Stewart) görürüz. Genç bayan medyayı ve güvenliği atlatmış tek başına malikaneye gerçek gitmeye çalışır. “Şu anda ben neredeyim, hiçbir fikrim yok” der. Kocası Charles (Jack Farthing) ile ortası çok berbattır, hudut krizinin eşiğindedir. Çocuklukluğunu geçirdiği konuta yakın olduğunu farkedince tarladaki korkuluğun üstünde duran babasının paltosunu almak için tarlaya girer. Paltoyu alınca rahatlar, ailesinin sevgisini, sıcaklığını duyumsar. Açılış sahnesiyle Larrain izleyiciye Diana’nın ne kadar yalnız, sevgisiz, umutsuz, gerçek kimliğini arayan bir bayan olduğunu stantlar.
Üç gün sürecek Noel kutlamasında kraliyet ailesinin Diana’ya karşı ne derece soğuk, sevgisiz, uzaklıklı olduğunu izleriz. Kimse geleneklerin ve göreneklerin üstünde değildir. Diana boğuluyor, acı çekiyordur. Ona sevinç, sevinç veren, yaşama bağlayan oğulları William (Jack Nielen) ve Harry’dir (Freddie Spry). Diyalog kurabildiği yalnızca iki kişi vardır: Mutfak şefi Darren (Sean Harris) ile hizmetçi Maggie (Sally Hawkins). Yalnızca geçmiş vaktin olduğunu, şimdiki ve gelecek vakit olmadığını duyumsar.
Onca şatafatın, lüksün, konforun içinde üzgün, mutsuz bir bayandır o. “Mikroskop altında bir böcek üzereyim, bacaklarımı, kollarımı koparıyorlar” der. Yatak odasına bırakılmış ‘Anne Boleyn: Bir Şehidin Hayatı ve Ölümü’ kitabını okur. Soğuk, gerektiği kadar ısıtılmayan odalarda, uzun koridorlarda Anne Boleyn’i (Amy Mason) gezinirken görür. Kral 8. Henri, oburuyla evlenmek için karısı Anne’ı sadakatsizle suçlamış, bu gerçekdışı kabahati kabul etmeyen kraliçenin boynunu kestirmiştir. Diana, Anne Boleyn’le kendisini özleştirir. Terkedilmiş, kapatılmış çocukluk konutunun etrafında dolaşan prenses, kraliyetin Boleyn üzere kendisini öldüreceğini düşünür.
Diana, o denli bir noktaya gelmiştir ki bulimia nevroza ile mücadale eder, kendine ziyan verir. Kraliyetin boğucu merasimlerinden, hizmetçi ordusundan, av partilerinden, yemeklere nazaran giyinilen elbiselerden, cümbüş için tartılmalardan, formalitelerden sıkılmıştır. Sıradan, kolay bir ömür, hamburger yemek, kola içmek ister. Karşımızda hayatının en dramatik periyodunu geçiren, köşeye sıkışmış genç bir bayan vardır.
“İngiltere ve kraliyet ailesini hiç tanımam, onlara yabancıyım. Fakat Diana’ya yabancı değilim. Diana bir dünya ikonu, gizemli, tarihin ve geleneğin tuzağına düşmüş bir bayan. Yunan tragedyasından çıkmış bir karakter. Diana, Jackie üzere bayanlar yüzyılımızı yansıtan kişilerdir” diyen Pablo Larrain, gerçek, düş, sanrı, kurgu ve metaforlardan oluşan anlatımıyla özgün, etkileyici bir ruhsal dram gerçekleştirmiş. Annelik ve kimlik arayışı üstüne düşündürücü bir çalışma.
Fransız bayan manzara direktörü Claire Mathon’un (Portrait of a Lady in Fire) imajları ve renk paleti çok başarılı. İç yerleri gri, yosun yeşili renkte , dış yerler ise sisli, puslu, karanlık. Sinemanın her karesi tablo niteliğinde. Senarist Jonny Greenwood (The Power of the Dog) inandırıcı bir kurmaca hikaye yazmış. Kostüm dizayncısı Jacqueline Durran’ın (Eyes Wide Shut) kostüm dizaynları göz kamaştırıyor. İngiliz oyuncular Timothy Spall, Sally Hawkins, Sean Harris ile Amerikalı Kristen Stewart’ın performansları alağanüstü.
Halkın prensesi Diana Spencer, yakın tarihimizin, antika kraliyet ailesinin, magazin kültürünün trajik bir figürüdür. Bu peri masalı o denli bir noktaya geldi ki tahtın asaletine duyulan inançlar Diana’nın vefatıyla sona erdi. Tüm bu şatafatın, görkemin gerisinde etten kemikten olan bir Diana vardı. Prens Harry ile eşi Meghan Markle’da monarşinin yozlaştığını gözler önüne serdiler.
Cumhuriyet
