Prano Bailey-Bond ile 80’li yılların sansür ortamından hareketle bir söyleşi yaptık.

Sizin kaygı sinemasıyla nasıl tanıştığınızla başlayalım…

Kırsal bir bölgede büyüdüm. O yüzden de çocukken yalnızca televizyon izleyebiliyordum. Bir de ailemin görüntü koleksiyonu vardı natürel ve iyi sinemalar vardı aslında onlarda. Lakin ben ağabeyimin ve ablamın (biri 8, oburu 10 yaşındaydı o zaman) seyrettiği şeyleri seyretmek istiyordum daima. Aslında kaygı sinemalarına daima meraklıydım ancak beni hakikaten korkutan ve birinci kere kâbuslar gördüren şey David Lynch’in “Twin Peaks” (İkiz Tepeler) isimli dizisiydi. Dehşet cinsinde değil tahminen ve sinema de değil ancak bilinçaltıma yerleşen birinci dehşet kaynağı o olmuştu. Kötü halde takılmıştım ve geceleri geç saatlere kadar uyanık kalıp seyretmek istiyordum. Dehşet sineması daima çok ön plandaydı benim için, Lynch kıymetli bir ilhamdı elbette ve John Carpenter’ın birinci devir sinemaları de o denli. Buluğ çağıma geldiğimde “American Psycho” (Amerikan Sapığı) üzere sinemaları sevmiştim ve Tarantino sinemalarına takılmıştım. Temel sorun o tansiyondu bence. Sinema çekmeye karar verdiğimde de bastırılmış karakterleri anlatmak istediğimi fark ettim ve aslında endişe sineması yaptığımı bilmeden dehşet sineması yapmaya yöneldim.

“Sansür”ün bir sahnesinde bir gazete haberi görüyoruz; “Suç artıyor ve sorumlusu da şiddet filmleri” üzere bir başlığı var. Sizin fikriniz ne bu mevzuda?

Söz özgürlüğünden yanasınız ancak kırmızı çizgileriniz var mı? Kendinizi dizginlediğiniz bir nokta oluyor mu?

Bu soruyu cevaplamak çok sıkıntı, zira kimi çok şiddet dolu sahneler, örneğin hayvanlara uygulanan şiddetin gösterildiği sahneler, bilhassa de gerçekse, beni de rahatsız ediyor. Şiddetin bir münasebeti olması gerektiğini düşünüyorum. Örneğin “Nightingale” (2018) sineması. Oradaki şiddeti izlemek çok sıkıntı lakin değerli de bir sinema. Tarihte o ülkede neler yaşandığını anlamamız açısından yapılması gereken bir sinema olduğunu düşünüyorum. Yeniden mesela “Wake In Fright”… O sinemadaki şiddeti de izleyemedim, gözlerimi kapatmak zorunda kaldım, kangurulara yapılan şiddetten bahsediyorum. Lakin sonra araştırdım ve direktörün sinema için bir sahne yaratmadığını, zati var olan bir kanguru avına katılıp kamerasıyla yapılanları çektiğini öğrendim.

Cumhuriyet